Υπολογίζεται ότι ένα στα 100 παιδιά στις μέρες μας διαγιγνώσκεται με αυτισμό, ένα ποσοστό μεγαλύτερο από τον παιδικό καρκίνο, διαβήτη και AIDS.

Ο Ντιμίτρι Λίμανς
 είναι ένας επιφανής μαθηματικός από το Βέλγιο. Ποτέ δεν φανταζόταν ότι η προσωπική του ιστορία θα έκανε τον γύρο του κόσμου. Η σκέψη άλλωστε να γίνει διάσημος δεν του πέρασε από το μυαλό. Όλα άλλαξαν, όταν στον Βέλγο καθηγητή προσφέρθηκε μια θέση σε πανεπιστήμιο στη Νέα Ζηλανδία. Οι Αρχές, όμως, της χώρας αρνήθηκαν την είσοδο στον 13χρονο θετό γιο του, με τη δικαιολογία ότι είναι αυτιστικός. Οι Λίμανς δεν εφεσίβαλαν την απόφαση και επέστρεψαν στην πατρίδα τους. «Δεν θέλω εγώ και η οικογένειά μου να ζούμε σε μια χώρα, η οποία δεν σέβεται τη συνθήκη του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα» ανέφερε ο καθηγητής.

Η ιστορία της οικογένειας έγινε, όπως ήταν αναμενόμενο, γρήγορα γνωστή. Στην αρχή ο Ντιμίτρι Λίμανς ήταν διστακτικός στο να δημοσιοποιήσει το θέμα, γιατί αναλογιζόταν τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει στον γιο του. Συνειδητοποίησε όμως πως ήταν μια καλή ευκαιρία για να στρέψει την προσοχή επάνω σε ένα πρόβλημα που δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά πολλές οικογένειες. Υπολογίζεται ότι ένα στα 100 παιδιά στις μέρες μας διαγιγνώσκεται με αυτισμό. Το ποσοστό είναι μεγαλύτερο από τον παιδικό καρκίνο, διαβήτη και AIDS.

Τελικά, η οικογένεια του καθηγητή επέστρεψε στο σπίτι της. Και αφού έσβησαν οι προβολείς της δημοσιότητας, είναι και πάλι αντιμέτωπη με τη δύσκολη πραγματικότητά της. Το να έχει μια οικογένεια ένα παιδί με ειδικές ανάγκες πολλές φορές είναι ένας Γολγοθάς. Οι άνθρωποι αυτοί συνήθως βρίσκουν πόρτες κλειστές από το κράτος, οι δυσκολίες είναι τεράστιες και η βοήθεια που έχουν είναι περιορισμένη.

Στην ουσία, οι οικογένειες σηκώνουν τα βάρη τους μόνες τους. Ο αγώνας τους είναι καθημερινός και άνισος. Αντιμετωπίζουν δυσπιστία, κοινωνικό αποκλεισμό, σκληρότητα και αδιαφορία. Η καθημερινότητα με ένα παιδί με ειδικές ανάγκες είναι γεμάτη προκλήσεις. Αυτές οι προκλήσεις μπορούν να μετατραπούν σε ένα τεράστιο πρόβλημα, αν δεν υπάρχει η κατάλληλη βοήθεια αλλά και υποστήριξη. Πολύ συχνά, απλά δεν υπάρχει.

Ίσως έφτασε η εποχή να απαιτήσουμε περισσότερα για αυτά τα παιδιά. Όπως για παράδειγμα εξειδικευμένους εκπαιδευτικούς στα σχολεία, προγράμματα που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους, καλύτερη ενημέρωση των άλλων γονιών, να βρεθούν τρόποι ενσωμάτωσής τους και ένταξής τους στον κοινωνικό περίγυρο. Με την κατάλληλη στήριξη και ενημέρωση, τα πράγματα για τους γονείς μπορούν να γίνουν λίγο πιο εύκολα, ώστε να επικεντρωθούν αποκλειστικά στη φροντίδα και την ανατροφή των αυτιστικών παιδιών τους.

Διαβάζουμε συχνά και ακούμε ιστορίες για το πώς είναι να έχεις παιδί με αυτισμό. Για τον Χάρη, για παράδειγμα, που στο σχολείο ήταν συνεχώς μόνος γιατί τα άλλα τα παιδιά δεν ήξεραν πώς να τον πλησιάσουν. Για την Ελένη, που το νηπιαγωγείο δεν ήταν ικανό να χειριστεί τις ιδιαίτερες ανάγκες της. Για τον Παύλο, που η συμπεριφορά του δυσκόλευε όλο και περισσότερο τους γονείς του στο σπίτι, που είχαν να ικανοποιήσουν και τις ανάγκες των υπόλοιπων παιδιών τους.

Μπορούμε να αγνοήσουμε τους αριθμούς αν θέλουμε. Όμως ένα στα 100 παιδιά εμπίπτει στο φάσμα του αυτισμού. Και αυτά τα παιδιά σε λίγα χρόνια θα είναι ενήλικες. Τι πιο καλό να αναπτύξουν τις ικανότητές τους και να συμμετέχουν πλήρως στη δημόσια ζωή, αντί να κρύβονται μέσα στο καβούκι τους; Μπορούμε να κάνουμε like κάθε φορά που διαβάζουμε την ιστορία ενός παιδιού με αυτισμό και να την ξεχνούμε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα. Ή μπορούμε να τα αποδεχτούμε και να βρούμε πώς θα συμβιώνουμε μαζί τους, διευκολύνοντας τόσο τα ίδια όσο και τους γονείς τους.
 
Η ΑΦΟΡΜΗ: Η μη παραχώρηση άδειας παραμονής στον θετό γιο τού Ντιμίτρι Λίμανς από την κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας λόγω του αυτισμού του.